Çok uzun yıllardır dünya barış ve sükunet içerisinde dönüp duruyor gibi görünse de; yörüngesinden çoktan çıkmış, çalkalanıp duruyor aslında. İkinci Dünya Savaşı sonrası birçok terör ve savaş olayları yaşansa da, isimlendirilemedi. Hep bir Üçüncü Dünya Savaşı çıkacak beklentisi ve hazırlıkları hiç gündemden düşmedi. El altından destekli ve adına "savaş" denilen bu bela; kötü zinhniyetlerin ektiği bir tohum olarak yeryüzüne serpildi.

Vakit biçme zamanı.
Zehirli tohumların hasadı ölümdür!
Kimse kimsenin renklerine bürünüp, timsah gözyaşları dökmesin! Ateş düştüğü yeri yaka yaka büyüyor.
Her savaşın rengi "kan kırmızı"..
Ölenlerin rengi de "kar beyazı"..
Ölüm ise "kapkara"..
İnsanlık, karanlık bir dünya için mi yaşam mücadelesi veriyor diye düşünmemek elde değil.
Öncelikle insanlık kendi kendisi ile barışık değil iken, toplumsal barış çağrıları maalesef ki çok ta inandırıcı görünmüyor.
Bireysel olarak herkes kendisi ve başkaları ile kavgalı. Bu kavgalar için çeşit bahaneler üretilirken, barışık olmak için de hiç bir çözüm üretilmiyor.
Durum, toplumlar ve milletler genelinde de böyle olunca; kavgalar, savaşlar bitmez. Geçici barışlarla oyalanmaca taktikleri ve dönemsel farklılıklarla eski savaşların tekrarı ile devam eder.
Dünyanın bir çok yerinde savaş çığlıkları, barış çağrılarını bastırıp haber gündeminden düşmüyor. Savaşa maruz kalan yaşam alanları ve insanlık dışı vahşet görüntüleri ise korkunç durumda. 
Herkes barıştan yana gibi görünüyor ama barışı sağlamak için bile savaşmak gerekiyor.!
En vahimi ise savaşı uzaktan izleyenlerin algıları. Dünyanın neresinde olursa olsun, gün gelir oraya da dokunur diye kimse düşünemiyor.
Ülkemiz halleri de ortada. Ortadoğu yangınlarından kaçanların yol geçen hanı ve Avrupa' ya geçiş köprüsü gibiyiz. Yıllarca savaş mağduru Suriyeli komşularımıza ev sahipliği yapalım dedik, yurdumuzu yurt edindiler.
Nereli olduğunu bilmediğimiz yabancı insanların çoğalması ve özellikle de gençlerin gruplar halinde ortalıkta dolaşması zaman zaman çogumuzu tedirgin etmiştir. 
Zaten konum itibari ile dünyanın gözü üzerimizde. İnfilak etmeye hazır, kurulu bir bomba gibiyiz. İçimizdeki zehirli tohumların hasadına yetişemez iken, dış tehditlerle nasıl başederiz derdindeyiz.
2 yıldır bir virüsün çeşit halleriyle mücadele etmek ve üstüne ekonomik istikrarsızlık yaşanması, insanlarımızı yeterince bezdirmiş durumda.
Rusya'dan doğal gaz, Ukrayna'dan buğday alıyormuşuz..Yeraltı ve yerüstü doğal zenginliğe sahip topraklarımız var ama, gazı tesis edecek donanıma ve buğday ekip biçecek tarım imkanlarına sahip değilmişiz meğer!
Güneydoğu sınır ötemiz hep karışık ve ucu da bize dokundukça; müdahale operasyonlarımız hiç bitmiyor. 
Deniz ötesi kuzeyimiz de aynı Karadeniz gibi hep dalgalı ve bulanık. Kayıkçı kavgası büyüdükçe savaşa kadar uzandı mevzular. Rusya vuruyor, Ukrayna direniyor. Dünyada yine "savaşa hayır" sloganları ve barış çağrıları yükseliyor. 
Savaşa karşıyız desek, boğazları Rusya'ya kapatsak; doğal gaz vanaları kapanır, soğuktan donarız. 
Sesimizi çıkarmasak vicdanımız razı gelmez. 
Buğdayı aldığımız Ukrayna'ya da yazık değil mi?  Gerçi bize de soran yok! Konunun neresinde dursak ta, öncelik insanlık olmalı. 
Buğday tanesi kadar aklı olmayan bazı erkeklerimizin, savaş mağduru Ukraynalı kadınlara kucak açmaya hazır olduklarını, şaka yollu belirtmelerine ne demeli?
Savaşın şakası mı olurmuş! 
Kara kaşlı, kara bıyıklı, kara sakallı ve bakışları bile kapkara olan, savaşmak yerine, ülkesinden kaçan savaş mağduru kılığındaki erkekleri yıllarca ülkemizde görmek istemeyenlere de dikkat çekmek gerekmez mi?
Çocuklar mı? Savaşın çocuklarının dili, dini, milliyeti ve cinsiyeti yok.. Gelecek umutlarını savaş tohumlarını ekenler "hiç" ettiler..